Podjelu na plaćeni i neplaćeni rad počinju kritizirati socijalistički teoretičari u 19. stoljeću, prvenstveno Engels, istražujući uzroke raznih vrsta potlačenosti uključujući i rodnu potlačenost. U to vrijeme žene nisu imale nikakva politička prava, imale su znatno manja osobna prava od muškaraca, radile su puno, ali besplatno zbog čega su bile ovisne o muškarcima koji su ili bili vlasnici kapitala ili su radili za nadnicu (dakle, njihov rad je bio plaćen).
Nakon toga žene su se izborile za neka politička prava i za pravo na plaćeni rad (ispočetka dosta ograničeno - npr. u mnogim državama su udane žene trebale dozvolu muža pri zapošljavanju izvan kuće), ali je i dalje na snazi bila društvena norma koja je žene obavezivala na obavljanje većeg dijela neplaćenog kućanskog rada zbog čega su em više radile, em manje zarađivale i time opet bile ekonomski podređene muškarcima. Socijalisti su nešto napravili za socijalizaciju dijela neplaćenog rada (dječji vrtići, jaslice, javni menze, starački domovi i sl.) što se jačanjem neoliberalnog kapitalizma drastično urušava i na žene opet pada veći dio neplaćenog rada.
Doduše, kod nekih parova postoji pomak prema ravnopravnijoj podjeli neplaćenog rada, ali sve statistike kažu da žene u prosjeku obavljaju znatno veći dio neplaćenog rada što je usko povezano s time da su u gotovo svim profesijama (i tamo gdje su većina) uglavnom raspodijeljene na niže rangirane pozicije i s njihovom smanjenom političkom paricipacijom, odnosno s generalnom podređenošću egalitarnim (ne skroz, ali dijelom ipak da) zakonima usprkos.